Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia czyli dwa razy kocham talk show.

Czy wiecie, Kochani Czytelnicy, że od emisji pierwszego programu typu talk – show minęło już prawie siedemdziesiąt lat? Gdy się tak na tym zastanowić to jednak trochę zaskakujące, że tyle lat później, gdy kilkoma kliknięciami dość łatwo zdobyć najpikantniejsze informacje na temat gwiazd show biznesu, ten typ programu trzyma się naprawdę dobrze, nieodmiennie wabiąc widzów specyficzną formułą, zawieszoną na cienkiej granicy pomiędzy rzeczywistością a kreacją, tudzież swoim płynnym scenariuszem, w którym nic nigdy nie jest do końca pewne. Z jednej strony bowiem, twórcy tego typu programów dość mocno trzymają się wybranej formy, układając je według charakterystycznych punktów, z drugiej jednak tak naprawdę nigdy nie da się do końca przewidzieć, w którą stronę podryfuje rozmowa albo jak absurdalna okaże się niejedna sytuacja.  Co zaś dla mnie szczególnie ciekawe, w czasie mojej wieloletniej przygody z tego typu programami, spotkałam się ze zdecydowanie śladową ilością legendarnego blichtru i gwiazdorzenia ze strony zaproszonych gości, w zamian otrzymując „spotkania” z wieloma niezwykle sympatycznymi i interesującymi osobowościami, których opowieści pełne są nie tylko niezwykłych doświadczeń i zabawnych anegdot, ale także niesamowitego dystansu do własnej osoby.

Musicie bowiem wiedzieć, że od kiedy tylko pamiętam byłam nieco specyficznym odbiorcą kultury. Zazwyczaj  z chwilą przewrócenia ostatniej kartki czy też pojawienia się sunących  mozolnie w górę napisów końcowych, rzadko odczuwałam zadowolenie czy ulgę, najczęściej zaś … jakiś nieokreślony rodzaj pustki. Nieustannie więc, w czasie obcowania z tak kochanymi przeze mnie wytworami (pop)kultury, uderza we mnie sprzeczność, w myśl której bardzo pragnę poznać zakończenie historii i jednocześnie najbardziej na świecie nie chcę, aby się skończyła. Wydaje mi się, że to właśnie uczucie w dużej mierze popchnęło mnie czerpania ogromnej przyjemności z opowieści o tym, jak powstają wszystkie te mniej i bardziej czarujące dzieła, co z kolei otworzyło przede mną świat wypełniony barwnym ptakami show biznesu i nauczyło czerpać niezmierzone wprost pokłady optymizmu i czystej rozrywki z ich wypowiedzi.  Stąd zaś już tylko krok do zostania nałogowym słuchaczem wywiadów i widzem talk show… Mówię Wam, nie podążajcie moim śladem 🙂 A tak serio, jakiś czas temu odkryłam, że choć jest ich naprawdę wiele, potrafię wskazać swoje ulubione talk show, a  także, iż o ich unikalnej atmosferze może w dużej mierze świadczyć … sposób w jaki gospodarz usadzi swoich gości 🙂  Sami zresztą poczytajcie 😀

Wszystkie szaleństwa Grahama

Istnieje takie miejsce we wszechświecie, Kochani Czytelnicy, w którym gwiazdy zarówno światowego, jak i lokalnego formatu, rozmawiają o swoich przygodach kąpielowych, puszczają bańki ze śliny, udają płaczące dzieci czy prezentują skomplikowane figury z użyciem nunczako w wieczorowej sukni, a wszystko to niemal bez zażenowania i z ogromną dozą humoru. Jeśli kiedykolwiek natknęliście się na klip, w którym gwiazdy prezentowałyby podobne talenty, bezkarnie klepiąc się po kolanach i ramionach, bądź spontanicznie przytulając czy chwytając się za ręce w studio telewizyjnym, z dużym prawdopodobieństwem znaczyłoby to, że właśnie obejrzeliście fragment niemal legendarnego brytyjskiego talk show, czyli „The Graham Norton Show”.

Prowadzony przez Grahama program słusznie nosi tytuł „The Graham Norton Show”, gdyż mimo przewijającej się przez niego plejady gwiazd, nieraz naprawdę znanych czy wręcz legendarnych, ogląda się go w tej samej, jeśli  nie większej mierze, dla jego zawsze radosnego i niewymuszenie błyskotliwego prowadzącego.
I tak, zgadza się, to jest jego show 😀
Foto: BBC Źródło zdjęcia:  Digital Spy

Właściwie na pierwszy rzut oka, nawet we wspomnianych krótkich klipach, można zauważyć, że „na kanapie u Grahama” panuje zupełnie unikatowa atmosfera, która  zdaje się  przyciągać rzesze fanów niczym magnes. Pamiętam, że w czasie mojego pierwszego prawdziwego spotkania z tym nietuzinkowym talk show, na które kilka lat temu zupełnie przypadkiem wybrałam jeden z wczesnych jego odcinków z Gordonem Ramsayem i Juliette Binoch w rolach gości, przez cały czas, pomiędzy jednym a drugim atakiem śmiechu, zastanawiałam się jak to możliwe, że tak wiele uszło temu sympatycznemu prowadzącemu w publicznej telewizji. Owa mieszanka niedowierzania i absolutnie fantastycznej zabawy towarzyszy mi zresztą do dziś, gdy kolejne odcinki  „The Graham Norton Show” są już poniekąd stałą częścią mojego tygodnia, co wydaje mi się naprawdę dużym osiągnięciem w świecie, w którym nader często wydaje się człowiekowi, że już chyba nic nie jest go w stanie zszokować.

To zaskakujące, że w kraju stereotypowo kojarzonym z hiper dbałością o kulturę wypowiedzi, program, który posiada naprawdę  niewiele hamulców, jest tak wysoce ceniony. Jego twórca nie tylko gromadzi przed telewizorem miliony telewidzów, ale także jest laureatem wielu nagród, w tym National Television Award, Critics Choice Television Award, British Comedy Award czy też, aż sześciokrotnie – nagrody BAFTA.
Foto: PA oraz Źródło zdjęcia: Dailymail oraz IrishNews

Wydaje się, że unikatowa wartość „The Graham Norton Show” wiąże się ze świeżością, z jaką traktuje on zgraną do cna formułę talk show. Nie ma wątpliwości, że każdy z jego odcinków jest bardzo dokładnie przygotowany i nasz czarujący prowadzący z góry dokładnie wie jakie tematy będzie poruszał ze swoimi gośćmi oraz, mówiąc oględnie, do czego ich tym razem namówi. Z drugiej jednak strony, bardzo wiele elementów programu wygląda na spontanicznie zaimprowizowane, w czym sporą zasługę ma zdecydowanie właśnie techniczna organizacja samego wywiadu. W przeciwieństwie bowiem do tradycyjnych talk show, wszyscy goście Grahama są do studia zapraszani nie kolejno, jeden po drugim, ale na ogół jednocześnie. Następnie rozsiadają się oni wygodnie, ramię w ramię, kostka w kostkę na uroczej, czerwonej kanapie, tuż naprzeciw gospodarza, który niczym nieco nadpobudliwe dziecko macha rękoma, głośno się śmieje i nieustannie kręci się w swoim obrotowym fotelu. Dzięki temu prostemu zabiegowi, nie otrzymujemy tradycyjnego wywiadu, okraszonego różnej jakości żartami, w którym prowadzący dość często przerywa swojemu gościom nawet w pół zdania, aby sprowadzić ich do właściwego wątku, lecz dokładnie to, po co tu przyszliśmy, czyli… rozmowę.

Graham Norton, uzbrojony w „ściągę” z eleganckim logo programu na froncie, podtyka gwiazdom interesujące tematy, a następnie dyskretnie usuwa się, pozwalając im wymieniać się doświadczeniami i opiniami, niejako moderując ich dialog, który zyskuje dzięki temu mnóstwo świeżych i spontanicznych reakcji, nie mówiąc już o informacjach, o które nikt chyba nie odważyłby się spytać wprost. Mistrzostwo prowadzącego polega przy tym na bardzo uważnym i, przede wszystkim, równym traktowaniu wszystkich zaproszonych gości. Zdaje się on mieć zawsze cały zapas anegdot i pytań, które wciąż wyciąga niczym karty z rękawa, sprytnie lawirując między swoimi gośćmi tak, że niezależnie od czy są legendarnymi artystami od dziesięcioleci brylującym na salonach Hollywood, czy też wschodzącymi gwiazdami z jednym hitem kinowym na koncie, zawsze mogą zabłysnąć zabawną anegdotą, niecodziennym sukcesem albo niespodziewanym talentem. Dzięki niezwykłej osobowości Grahama nikt nigdy nie zostaje w tyle i nawet najbardziej znane osobistości, które udzieliły już setek wywiadów, odkrywają przed nami zupełnie nowe oblicze oraz pokłady poczucia humoru, o które większości z na pewno nikt z nas nie podejrzewa.

„The Graham Norton Show” jest jednym z niewielu  programów, w którym w czasie nagrania serwuje się gwiazdom zamówione drinki i to w eleganckich kieliszkach, nie w firmowych kubeczkach. Jest to nieco kontrowersyjny wybór, przez który niektóre gwiazdy zdążyły już sobie napytać biedy, jednak zdecydowanie odnosi on zamierzony przez twórcę programu skutek. Moim zdaniem  bowiem nie chodzi tu wcale o „podchmielenie” gwiazd, żeby się przestały pilnować. Bardziej idzie tu o wprowadzenie szczególnej atmosfery towarzyskiego spotkania, w czasie którego ”gada się” o wszystkim i niczym oraz wraca się w doskonałym humorze. Hehe, każdy z nas ma znajomego, który zawsze pije w takich razach za dużo, a potem chichocze bez sensu, albo takiego, który zawsze pije colę albo wodę, „bo prowadzi”… Nie inaczej jest na kanapie u Grahama 😀
Foto: PA Źródło zdjęcia: Daily Mail

To, za co ja jednak kocham „The Graham Norton Show” najbardziej, a czego często próżno szukam w wielu podobnych programach, to fakt, że „wielcy” są tu rzeczywiście w sposób niezwykle elegancki i subtelny, bez ukrytego pod podszewką zdań szyderstwa, ściągani z piedestałów i pomników. Jasne, że mówi się o ich osiągnięciach, o zdobytych laurach i miłości fanów, o hitach ekranu i milionach sprzedanych płyt. Wiadomo, nie pojawiają się oni przecież w telewizji ku uciesze gawiedzi, ale w celu promocji swoich najnowszych dzieł. Tyle tylko, że u Grahama owa promocja odbywa się jakby mimochodem, sprytnie wpleciona w rozmowy na całkiem zwyczajne, nieraz wręcz intymne tematy. Czy przyszłoby Wam do głowy, żeby zapytać gwiazdę w czasie wywiadu o obrzezanie albo sposób odciągania mleka dla noworodka? Hmmm… Grahamowi właściwie nic co ludzkie obce nie jest, zwłaszcza jeśli dotyczy owianej tajemnicą prywatności gwiazd, rzadko jednak pyta on o cokolwiek wprost, za to tak umiejętnie prowadzi rozmowę, że one same czynią sobie podobne wyznania, w tak zresztą czarujący zresztą zwykle sposób, że trudno tu mówić o jakimkolwiek zażenowaniu. Przy czym zdecydowanie godne zauważenia jest, że przy ogólnym braku powagi i nastawieniu na wyciągnięcie od gwiazd pikantnych szczegółów ich egzystencji, Graham świetnie rozumie subtelną różnicę pomiędzy ośmieszaniem swoich gości, a śmianiem się razem z nimi.

To niezwykle odświeżające doświadczenie dowiedzieć się, że gwiazdy miewają przyziemne radości i troski. Oto ktoś w czasie długaśnej ceremonii rozdania Oskarów w mało skuteczny sposób walczy ze snem, ktoś inny ma problem nakarmić dziecko w dziwacznej sukni od znanego projektanta, a ktoś inny jeszcze  do limuzyny przed wielką imprezą zabiera kanapki; ktoś ma problem z automatyczną skrzynią biegów, a ktoś z zapamiętaniem nazwiska granej postaci 🙂  A to wszystko bez sztucznego wstydu i prób „złapania” na błędach.
Foto: Matt Crossick PA Źródło zdjęcia: Irish Examiner

Bardzo interesujący wydaje się też tutaj fakt, że gwiazdy, które z szokowania publiczności uczyniły rdzeń swojej popularności i które może i nieco pozują, a może po prostu konsekwentnie wybierają, mówiąc oględnie niecodzienny styl bycia i wyglądu, tracą sporo blasku na słynnej czerwonej kanapie Grahama, na rzecz gości zdecydowanie bardziej stonowanych, którzy siedząc z grzecznie skrzyżowanymi nogami, potrafią sprawić, że po kolejnym wyznaniu zaniemówi nawet taka gaduła jak ja.

Zdawałoby się, że osoby takie jak Marylin Manson czy choćby Lady Gaga to wymarzony materiał na gości Grahama Nortona, niewyczerpana kopalni szokujących informacji, kontrowersyjnych opinii i żartów. Tymczasem w czasie wystąpień w „The Graham Norton Show” wypadli oni dość blado na tle, powiedzmy, nieco bardziej zwyczajnych rozmówców. Wydaje mi się, że może tak być dlatego, iż ich wypracowany do milimetrów wizerunek niekoniecznie potrafi wytrzymać starcie z pewnym rodzajem szczerości, której jednak wymaga od swoich gości Graham.

Fenomenu „The Graham Norton Show” warto także poszukać z drugiej strony sceny, wśród równiutko ustawionych rzędów krzeseł, szczelnie zapełnianych w czasie każdego nagrania programu. W przeciwieństwie bowiem do wielu programów typu talk show, gdzie publiczność stanowi bezwiedną,  anonimową masę, której zadaniem jest w odpowiednim momencie śmiać się, klaskać lub buczeć, zaś kilku jej reprezentantów z rzadka otrzymuje pozwolenie na wydanie okrzyku na widok uwielbianej gwiazdy, „u Grahama” zyskuje ona własną osobowość i, co więcej, prawo głosu. Podobnie jak swoich sławnych gości, potrafi on namówić jej reprezentantów do najbardziej intymnych wyznań i zupełnie niestandardowych zachowań.

Zwłaszcza tutaj, w kontakcie z osobami nie przywykłymi do świateł jupiterów i wszechobecnych kamer, przydaje się bijące od Grahama ciepło, jego pełen zrozumienia dla ludzkich dziwactw wzrok i otaczające go poczucie pewności, że czegokolwiek byśmy nie powiedzieli, jesteśmy zawsze zabawni, nigdy zaś śmieszni.

Wspomniane interakcje Grahama z publicznością bywają bardzo różne, jednak ostatecznie można by je sprowadzić do dwóch powtarzalnych schematów. Pierwszy z nich to standard, wykorzystywany w wielu podobnych programach opierających się na reakcjach publiczności, czyli niespodziewany „atak” na jej reprezentanta. Wprawne oko gospodarza szybko wyławia osobę, która za chwilę dostarczy nam rozrywki, odpowiadając na przedziwne pytanie, bywa, że mało przyzwoite lub przynajmniej wieloznaczne. Słusznie zakłada nasz gospodarz, że jeśli z własnej woli zasiadłeś na przeciw słynnej czerwonej kanapy nie odmówisz mu drobnej przysługi, nawet jeśli będziesz musiał pochwalić się treścią swoich smsów czy też wystąpić w charakterze oczu publiczności i sprawdzić czy chwalący się intymnym tatuażem mężczyzna rzeczywiście go posiada 🙂

Z drugiej strony, kontakty Grahama z publicznością, bywają niejednokrotnie równie przemyślane i tak samo poprzedzone dobrym „reaserchem”, jak jego rozmowy z gwiazdami. Bardzo często osoby zaproszone do zajęcia tu miejsca na widowni, są poproszone o wypowiedź na określony temat lub wręcz dostarczenie czegoś do studia, w postaci chociażby zdjęcia z lat szkolnych czy starego pamiętnika. Zdarza się także, że Graham Norton zaprasza konkretne osoby, w szczególny sposób związane z zaproszonymi gwiazdami, dając im szansę zaprezentowania niezwykłych umiejętności czy niecodziennego hobby, jak chociazby w przypadku fanki Lady Gagi, która hobbystycznie wykonuje miniaturowe repliki jej strojów scenicznych. Wówczas to, gdy już sprytnie sprowadzi on rozmowę na odpowiedni temat, wywołuje nasz gospodarz ich nazwiska niczym magik wyciągający kolejne cuda ze zdartego kapelusza, powodując kaskadę emocji, od wzruszeń po salwy śmiechu. Przyznam, że sama uwielbiam momenty, w których Graham poszukuje konkretnych osób pośród swojej ogromnej jak na warunki studia telewizyjnego, widowni, gdyż nieodmiennie okazuje się wówczas, że tzw. zwyczajni ludzie także mogą być barwni, elokwentni i śmiali, mieć niecodzienne talenty i zupełnie zwariowane pomysły, w niczym nie ustępując gwiazdom zaludniającym legendarną czerwoną sofę.

Niepowtarzalna więź, jaka zawiązuje się pomiędzy gospodarzem programu i jego publicznością, znalazła swój punkt kulminacyjny w autorskim pomyśle Graham Nortona, zwanym po prostu „red chair”. Zainspirowany monologami z fotela Ronniego Corbetta, zaprasza on reprezentantów publiczności do zajęcia miejsca w ogromnym, czerwonym fotelu oraz opowiadania zabawnych anegdot ze swojego życia; te zaś bywają często naprawdę „odjechane” (z braku lepszego określenia).  Jeśli historia nie spodoba się naszemu sympatycznemu gospodarzowi lub/i jego gościom, jednym pociągnięciem dźwigni wywrócą mu oni świat do góry nogami. Mówiąc szczerze, to niesamowite czegoż się można o ludziach dowiedzieć z tego punktu… siedzenia :p Dlatego też, ponieważ czasem moja biedna głowa nie daje rady zdzierżyć kolejnego „face palm”, zdarza mi się pomijać ten moment programu, który ostatecznie kocham i nienawidzę z równą siłą ( a mówili, że tak się nie da) 🙂

Na koniec, choć wierzcie mi, miałabym tu jeszcze sporo do dodania, warto wspomnieć, że istnieje pewna chlubna tradycja talk show, której Graham łamać nie zamierza, a którą jest zapraszanie do studia gościa muzycznego. Zazwyczaj, o ile nasz muzyk nie jest już regularnym gościem Grahama, bawiącym nas od początku programu,  tuż po występie mamy możliwość wysłuchania krótkiej z nim rozmowy, dzięki której dowiemy się kiedy pojawi się nowa płyta artysty lub gdzie zagra kolejny koncert. Jakkolwiek by to brzmiało, ale dla takiej mnie, która niemal nie słucha radia, a nowe piosenki do swojej playlisty dodaje nawet dwa lata po premierze, „The Graham Norton Show” niezmiennie dostarcza informacji o tym, co w światowej muzycznej trawie piszczy 🙂 Ostatnio to tutaj dowiedziałam się co porabiają członkowie One Direction, zakochałam się w muzyce First Aid Kit czy doznałam muzycznego objawienia słuchając Sigrid 🙂 Jednak wcale przy tym nie chodzi o to czy Graham Norton trafia w muzyczne gusta tego konkretnego widza (w mój zresztą na ogół jednak nie trafia :p), ale o tę dbałość aby zawędrować w różne muzyczne zakątki i właśnie dowiedzieć się, co w muzycznym świecie słychać, pamiętając oczywiście, że filtrujemy to wszystko przez spojrzenie statystycznego brytyjskiego widza 🙂

Sigrid czyli The BBC Music Sound of 2018. 
Gdyby nie Graham Norton pewnie odkryłabym ją za kilka lat, najpewniej gdy jeden z jej utworów zawędrowałby do kolejnego z moich ulubionych seriali 🙂

 

Nieoczywiste rozmowy Skavlana

Czy możecie sobie wyobrazić, Kochani Czytelnicy, że po wszystkich szaleństwach Grahama i jego gości można pokochać miłością równie wielką talk show znacznie bardziej tradycyjny, w którym ludzie śmieją się nieco powściągliwej i nieco ostrożniej dobierają słowa? Tak, jest to możliwe i… nie, nie ma tu mowy o produkcji amerykańskiej 🙂 Oto bowiem, kilka miesięcy temu, zupełnie nieoczekiwanie, zapałałam miłością do cudownie stonowanego, a jednak prawdziwie optymistycznego talk show, którego połowy nie jestem w stanie zrozumieć bez sprytnego tłumacza internetowego, czyli autorskiego programu norweskiej gwiazdy telewizji, Frederika Skavlana.

Czy oglądanie obszernych fragmentów norwesko – szwedzkiego talk show i  pobieżna znajomość biografii jego sympatycznego prowadzącego klasyfikuje mnie do grupy raczej wiernych fanów, czy już fanatyków tego typu programów? Nie, lepiej nie odpowiadajcie 🙂
Źródło zdjęcia: Imdb

Podobnie, jak w przypadku „The Graham Norton Show”, pierwszy wywiad pochodzący z tego norwesko-szwedzkiego talk show, zatytułowanego po prostu „Skavlan” obejrzałam zupełnie przypadkiem. Był to wywiad z Brianem Adamsem, który pojawił się w tym programie w związku z promocją nowej płyty i pamiętam, że uśmiechając się niczym nieco szalona do ekranu monitora, pomyślałam, że to był naprawdę dobry wywiad. Musicie bowiem wiedzieć, że pan Adams nie jest spolegliwym i grzecznym rozmówcą, potrafi zdecydowanie nie odpowiedzieć na pytanie, nawet jeśli prowadzący powtórzy je kilkakrotnie, ale dość bezceremonialnie uciąć dyskusję na jakiś temat. Pamiętam, że pomyślałam sobie wówczas, iż ten sympatyczny prowadzący musi wprost fenomenalnie „czuć swoich gości”, wiedzieć w którą należy uderzyć strunę, aby ich nie zrazić, ale zdecydowanie zachęcić do interesujących wyznań. I jeszcze, że to niezwykłe, iż mimo niezwykle spokojnego, wręcz wyciszonego tonu rozmowy, uśmiech w ogóle nie opuszcza mojej twarzy.

Nie sposób nie zauważyć, że organizując przestrzeń swojego talk show Skavlan podjął nieco inne decyzje niż Graham Norton i śmiem twierdzić, że ma to zdecydowanie wpływ na wydźwięk całości programu. Graham, jak już wcześniej zauważyłam, sadzając gości na swojej cudownej czerwonej kanapie, przed czymś w rodzaju kawowego stolika,  pozwalając im nieśpiesznie sączyć drinki i mówić niemal na raz, wprowadza atmosferę luzu, która co prawda sprzyja pojawieniu się ogromnej ilości anegdot, zabawnych scen i interakcji, a nawet swego rodzaju intymnym zwierzeniom, jednak zdecydowanie nie pozwala na podejmowanie prawdziwie kontrowersyjnych czy poważnych tematów. Nawet on bowiem wyznaczył sobie pewną granicę, w myśl której naprawdę istnieją rzeczy, z których nie wypada się śmiać, a zatem o nich u Grahama po prostu się nie rozmawia. Friderik  Skavlan natomiast, mimo pewnej dozy sympatycznego humoru, jaki zawsze wkrada się w jego rozmowy, stawia na budowanie atmosfery skupienia i swoistej intymności.

Skavlan żartuje czasami, że niezależnie gdzie akurat nagrywany jest jego talk show, jego goście zawsze znajdują się na terytorium Skandynawii. Ów żart pięknie pokazuje, że wkraczając w niemal magiczny krąg przygotowany dla rozmówców programu, symbolicznie przenosimy się w zupełnie nowe miejsce, zarówno my -widzowie, jak i oni – gwiazdy.

W czasie każdego odcinka zaprasza zatem Skavlan  cztery, czasem pięć, znanych osobowości. Pojawienie się każdej z nich poprzedzone jest krótkim wideoklipem, najczęściej kładącym nacisk na ostatnie dokonania naszego gościa, choć nawiązującym także do jego/jej największych sukcesów,  oraz charakterystycznym zwrotem do publiczności: „Please, wlecome …. Mr X/Mrs Y”. Warto podkreślić, iż skłania się nasz gospodarz do znanego z niektórych talk show rozwiązania, w którym żaden z jego gości nie znika po zakończonej rozmowie, stając się automatycznie słuchaczem i komentatorem kolejnych wywiadów. Ostatecznie więc, w miarę jak wygodne skórzane krzesła kolejno się zapełniają, następuje często interesująca wymiana doświadczeń i poglądów, nawiązująca do poruszanych w rozmowach z gospodarzem tematów.

Nawet posiadający nikłe doświadczenie na tym polu widz dość szybko jednak dostrzeże, że mimo powtarzalności pewnych schematów gatunku, udaje się Frederikowi Skavalnowi stworzyć dość oryginalny talk show o niepowtarzalnej atmosferze. W przeciwieństwie do wielu współczesnych twórców tego typu programów, którzy często przypominają bardziej komików niż dziennikarzy, nastawionych na łamanie kolejnych tabu i szokowane swojej publiczności, wręcz karmiącymi się salwami śmiechu widzów, Skavlan, który swoją karierę zaczynał pracując jako dziennikarz prasowy, prezentuje właśnie typowo dziennikarską postawę. Jego śmiech jest powściągliwy, a wzrok ponaglający, całą swoją postawą wyraża on zainteresowanie wszystkim, co ma do powiedzenia jego gość. Jednocześnie absolutnie niesamowite jest dla mnie w tym wszystkim to, że z chwilą gdy każdy z gości nie tylko jest osobno zapraszany do studia, ale także otrzymuje własną osobistą przestrzeń, w postaci własnego, niedzielonego z nikim fotela, zmieniają się nagle zupełnie interakcje pomiędzy zaproszonymi gośćmi i możemy wręcz zostać zaskoczeni tym, jak bardzo mniej skłonni do żartów i wygłupów się oni stają, jak wiele refleksji nad choćby sposobem zwracania się do siebie nawzajem pojawia się w ich rozmowach i gestach, wreszcie jak bardzo wycisza się ich wzajemna relacja. Dodatkowo, prosty zabieg jakim jest charakterystyczne dla „Skavlana” ustawienie krzeseł w kręgu, w przedziwny sposób sprawia, iż niejako zmuszeni do spoglądania sobie w oczy uczestnicy rozmowy, nie tylko zdają się być sobie naprawdę równi, niezależnie od sławy i stażu pracy, ale i zdają się siebie słuchać znacznie uważniej czy przerywać sobie znacznie mniej.

Ostatecznie zatem to, co mnie osobiście urzekło w  rozmowach Skavlana, a co jego samego uczyniło niekwestionowaną gwiazdą skandynawskich talk show, rozpoznawaną również wielu innych krajach to fakt, że są one zdecydowanie bardziej „talk” niż „show”.

Zdarza się, że miedzy gośćmi Skavlana wywiązuje się dość niespodziewana poważna dyskusja, jak w przypadku Kena Folletta i Annie Lenox, konfrontujących swoje poglądy polityczne. Warte podkreślenia jest to, iż gospodarz programu nie przeszkadza podobnym wymianom zdań czy też wtrącanym przez swoich gości pytaniom i komentarzom. Jednocześnie zawsze łagodnie, acz stanowczo zawraca on rozmowę na „właściwe tory” tak, aby każdy z zaproszonych gości otrzymał odpowiednią dozę uwagi.

Specyficzny nastrój panujący w studio „u Skavlana”, który jednak nieco trudno opisać komuś kto nie słyszał ani jednej z jego rozmów, jest z pewnością związany również z tym jak różnorodni goście zasiadają na tych eleganckich skórzanych krzesłach. Po pierwsze można tu standardowo spotkać artystów filmowych, teatralnych, wokalistów i komików, czyli wszystkie osoby, które zawodowo „poruszają” publiczność, w ty gwiazdy lokalne, czasem zupełnie nieznane w poza granicami krajów skandynawskich. Nawet tutaj jednak nie istnieją oczywiste wybory… Oprócz osób, które są aktualnie „na fali” i „coś tam” promują, można tutaj posłuchać co mają do powiedzenie legendy takie, jak Paul Simon, John Cleese, Bruce Springsteen czy Joan Baez. Ponadto, w przeciwieństwie do większości programów tego typu, zaprasza on często osoby spoza świata anglojęzycznego, pokazując, że nie tylko komicy amerykańscy czy aktorzy brytyjscy mają coś interesującego do pokazania światu. Do tego wszystkiego, zdarza się prowadzić Skavlanowi rozmowy z „kolegami po fachu”, czyli gospodarzami innych talk show, jak Seth Meyers czy Alan Carr, w których zabawne jest z kolei obserwowanie niemalże tenisowej zagrywki na cięte riposty, dzięki tej ich charakterystycznej pewności siebie i zupełnym braku podatności na jakiekolwiek sztuczki prowadzącego 🙂

Jan Bohmermann
Jeden z wyjątkowych wywiadów Skavlana, który mnie szczerze zaskoczył, nieco zatkał i w dziwny sposób dokumentnie rozbawił… No, troszkę czasu zbierałam szczękę z podłogi.  Tak to jest gdy człowiek sobie uświadomi, że hasło „kontrowersyjny niemiecki komik” to nie jest oksymoron :p

Oprócz wspomnianych powyżej gwiazd szeroko pojętej (pop)kultury, można „u Skavlana” spotkać także sportowców, polityków, działaczy społecznych, pisarzy czy naukowców oraz wiele innych interesujących postaci, dotykając od czasu do czasu nawet spraw, które wstrząsają opinią publiczną. To niesamowite jak różnorodne potrafi być to grono i jak wielu interesujących rzeczy człowiek może się przy okazji dowiedzieć! Ostatnio z wielką przyjemnością dowiedziałam się dlaczego Boris Becker nigdy nie chciał być legendą, jak można niecnie wykorzystać nasze „likes” z facebooka i … dlaczego się śmiejemy 🙂 Jednym z ogromnie interesujących dla mnie momentów był tutaj także wywiad z Philipem Zimbardo na temat tzw. „efektu Lucyfera”. Pamiętam, że jeden z moich uniwersyteckich profesorów był zafascynowany tą postacią i tym eksperymentem, a w efekcie dokładnie sprawdzał czy przeczytaliśmy bardzo grubą książkę pana Zimbardo. To doprawdy niezwykłe doświadczenie móc spojrzeć na jej autora jak na żywą postać, nie zaś ciąg liter, które wtłacza się mu do głowy niczym mantrę 😉

Przychodzi człowiek do talk show po rozrywkę, a tutaj… rozmowy o problemach pierwszego świata, i to w jakim stylu! Profesor Michał Kosiński niezwykle interesująco opowiadał jakie znaczenie mogą mieć pozostawiane przez nas, zwłaszcza w mediach społecznościowych, cyfrowe ślady. 
Uwielbiam ten nieoczywisty dobór gości u Skavlana 🙂

W jednym z dość interesujących wywiadów  można przeczytać o Frederiku Skavlanie, iż ten niezwykły „samouk” jest w stanie w jedną minutę „usmażyć” lokalnego polityka, aby za chwilę czarująco nucić kołysanki z Adele. Rzeczywiście, można u niego odczuć różnicę w prowadzeniu rozmowy czy nawet podejmowanej tematyce, zależną od tego czym zajmują się jego goście. Z pewnością nieco więcej żartów i anegdot otrzymamy podczas rozmów z celebrytami i artystami, zaś rozmowy z naukowcami czy politykami bywają zazwyczaj znacznie bardziej poważne, skupione raczej na sprawach, którymi się oni zajmują niźli na nich samych, choć oczywiście zdarzają się wyjątki, zwłaszcza gdy artysta okazuje się jednocześnie działaczem społecznym czy politycznym lub… na odwrót.

W niektórych recenzjach talk show Skavlana można przeczytać także, że zbyt mocno skupia się on na prywatnym, wręcz codziennym życiu swoich gości. Jednak to, co dla wielu jest wadą… dla mnie jest zdecydowanie na plus, ponieważ ponownie wyróżnia to ów program na tle kolejnych podobnych do siebie produkcji. Mimo wieloletniej „praktyki” wciąż bowiem dziwnie się czuję, gdy po rozmowie z gwiazdą słyszę, „serial X, z gwiazdą Y dostępny na kanale Z, obejrzyj dzisiaj!”. Słuchajcie, ja świetnie wiem, że gwiazdy pojawiające się w tego typu programach promują siebie i swoje dzieła, jednak widzowie niekoniecznie potrzebują, aby im po pięciokroć powtarzać tytuł płyty, singla czy najnowszego filmu artysty… Czuję się chyba nieco wykorzystana, gdy ktoś tak dobitnie uświadamia mi, że „podejrzenie ich życia przez dziurkę od klucza, jakim jest talk show” to transakcja wiązana, za która możesz zapłacić kartą kredytową, np. w najbliższym kinie… Tymczasem „u Skavlana” promowane dzieło pojawia się najczęściej we wprowadzającym wideoklipie, zaś później, w ciągu całego wywiadu najczęściej ani razu nie pada jego nazwa o ile nie jest to niezbędne z punktu widzenia tematyki rozmowy. W zamian za to najprawdopodobniej dowiemy się co nasze gwiazdy jadają, w co bawią się z dziećmi i jak spędzają wolny czas, w jaki sposób wybierają stroje,  kto nie umie gotować, a kto prowadzić samochodu, itd., zaś w między czasie porozmawiamy trochę o polityce, religii i mediach społecznościowych, a czasem nawet o tym, jak to jest wystąpić na gali wręczenia Nagrody Nobla. Zabawne jest przy tym także to, iż posiada nasz prowadzący swoje ulubione tematy, które porusza z większością, jeśli nie wszystkimi zaproszonymi gośćmi, niemal zawsze. Należą do nich z całą pewnością ich perypetie rodzicielskie lub chęć posiadania potomstwa, co niejako zrozumiałe jest u ojca piątki dzieci, który uwielbia mówić o swoim potomstwie, a także ich własne wspomnienia z dzieciństwa. Bardzo często pyta on także o największa nieprawdziwą plotkę jaką nasze gwiazdy usłyszały na swój temat, na które to pytanie, moim skromnym zdaniem, najlepszej do tej pory odpowiedzi udzielił  Matt Le Blanc ( w ogóle, to jeśli show Skavlan wydałby się Wam zbyt poważny polecam krotki filmik z Mattem Le Blanc’iem właśnie. Sympatyczna odtrutka no zły humor murowana 🙂 )

Ogromnie zabawne jest w tym wszystkim także zderzenie różnych kultur, które głównie objawia się w podkreślaniu jak mało dramatyczne i niespieszne jest wszystko w krajach skandynawskich oraz … zupełnie innym postrzeganiu tabu niż to, do którego w telewizji przywykliśmy, oglądając głównie  amerykańskie czy brytyjskie, tudzież ewentualnie nasze rodzime produkcje tego typu. Frederik Skavlan żartuje bowiem często, ale w porównaniu ze znanymi mi talk show jest niezwykle pruderyjny. Niewiele usłyszycie tu żartów nawiązujących do seksu, nagości czy używek, goście przybywają ubrani skromnie i na ogół ze szczelnie zakrytymi „wdziękami”, a także często czują się zobowiązani przeprosić za użycie jakichkolwiek nieprzyzwoitych słów. Zupełnie nie ma za to nasz prowadzący problemu z zapytaniem o to gdzie dokładnie nasza gwiazda mieszka, jaki jest jej stan majątkowy czy  wiek, przy czym zdarza mu się niezbyt umiejętnie zaakcentować słowa „rich” and „old”, co czasami wygląda na wręcz celowe działanie…  🙂

Frederik Skavlan potrafi naprawdę zaskoczyć pytaniem czy reakcją… W jakimiż innym talk show Nikolaj Costa-Waldau musiałby tłumaczyć się ze sceny miłosnej zagranej z partnerką zazdrosnego prowadzącego, który to dość dobitnie podkreśla swoje zranione uczucia…

Talk show „Skavlan” posiada także pewną dość niespotykaną cechę, od której właściwie powinnam zacząć, pisząc o jego fenomenie, gdyż to ona pozwala widzom spoza Norwegi czy Szwecji, na cieszenie się niespiesznymi, nieoczywistymi rozmowami Skavlana. Mianowicie… od samego początku jego istnienia, duża część programu jest prowadzona w języku angielskim. Wybór ten zdaje się być oczywisty, jeśli chcemy wyjść poza rozmowy z lokalnymi artystami i pragniemy zaoferować naszym widzom spotkania z gwiazdami światowego formatu, a jednak nie spotkałam się z nim dotąd nigdzie, nie licząc naturalnie dobrze nam znanych produkcji amerykańskich czy brytyjskich, gdzie to dobór innego języka byłby dopiero dziwny. Ten prosty zabieg wprowadził „Skavlan” do ligi światowej, ale przede wszystkim pozwolił na zaproszenie szeregu niezwykle interesujących osobowości ze świata kultury i nauki, z przeróżnych zakątków świata. Warto zauważyć, że początkowo gospodarz, zapraszając światowej klasy artystów i naukowców często korzystał po prostu z ich obecności w jednym z krajów Skandynawskich, jednak od kiedy część nagrań jego programu odbywa się w Londynie, a od czasu do czasu, nawet w Nowym Jorku, jego możliwości są zdecydowanie większe.

Przyglądając się tym wywiadom od razu zorientujemy się, że język angielski nie jest ojczystym językiem Frederika Skavlana. Zdarza się, że ma on problem z zadaniem pytania czy musi je przeformułować, aby uzyskać pożądaną odpowiedź. Oczywiście, zdarzają się także nieporozumienia, a w jego wypowiedź wkradają się językowe lapsusy, które biegli użytkownicy języka angielskiego obecni w studio natychmiast wyłapią, niejednokrotnie czyniąc z nich „żart odcinka”. Charakterystyczny sposób wypowiadania się w języku angielskim naszego gospodarza, nie pozbawiony przystanków i powtórzeń dla zebrania myśli, bywa również obiektem drwin. Dla mnie jednak jest to niezwykle orzeźwiające doświadczenie, dowód na to, że świetny przekaz, podany w naprawdę przyzwoitej formie, jest znacznie ważniejszy niż końcówki, odmiany i wyrazy wieloznaczne. Osobiście, wiedząc jak trudno jest czasem zebrać myśli w tzw. obcym języku, zwłaszcza  w sytuacji gdy wiesz, że jesteś z tego drobiazgowo rozliczany i to jeszcze w obecności tzw. „native speakers”, jestem zachwycona zarówno odwagą prowadzącego, jak i taktem zaproszonych gości, a także swobodą z jaką zwraca się on do swoich gości tymi nie do końca „okrągłymi” zdaniami. Godne zauważenia jest także to, iż nie rzadko nawet gwiazdy, które swobodnie mogłyby rozmawiać ze Skavlanem w jednym z języków skandynawskich, jak Nikolaj Costa – Valdau, rezygnują z tego przywileju, mając na uwadze fanów z innych zakątków świata. Przy czym zdecydowanie warte pochwały jest darzenie rodzimych odbiorców talk show, nie zawsze sprawnie posługujących się językiem angielskim, takim samym szacunkiem, jak międzynarodowe gwiazdy i ich fanów. Na ogół zatem około połowa programu, prowadzona z udziałem lokalnych osobowości i artystów, znanych w skali swojego kraju, a nie rzadko także poza jego granicami, odbywa się w języku norweskim  lub szwedzkim, zaś wypowiedzi w języku angielskim są opatrzone napisami w rodzimym jezyku widowni show.

Wyobraźcie sobie, że pytacie Bila Gatesa o to czy pamięta kiedy ostatnio nie było go na coś stać albo próbujecie rozmawiać o ciętych ripostach z Sethem Meyeresem, ale najpierw musicie skierować to pytanie do tłumacza, a następnie poczekać aż on przetłumaczy jego wypowiedź po kawałku… Och, żarty stygną tak szybko, a błyskotliwe uwagi uciekają jeszcze szybciej!

Na koniec naszego spotkania z Frederikiem Skavlanem, chociaż i w tym wypadku mogłabym napisać jeszcze sporo, chciałabym dość przekornie powiedzieć Wam, Kochani Czytelnicy, o tym, że show ten bywa dość ostro krytykowany, zwłaszcza w swoim rodzimym kraju. Zdarza się, że prowadzący jest oskarżany o brak wyczucia, zbytnie drążenie spraw osobistych swoich gości czy nawet seksizm, a także o faworyzowanie niektórych z nich. Doczekał się on także ostatecznie  trafnej, choć na pewno przesadzonej i nieco zmanierowanej parodii. Zachęcam do rzucenia na nią okiem (nie zapomnijcie o przestawieniu napisów na automatyczny angielski), ale ostrzegam, że będzie Was ona śmieszyła dopiero, gdy wysłuchacie kilku wywiadów Skavlana, co można zrobić np. na jego kanale na YouTube 🙂 Starając się spojrzeć obiektywnie na  tę sprawę muszę przyznać, że faktycznie zdarzają się Skavlanowi wpadki, zwłaszcza gdy w grę wchodzą różnice kulturowe albo drażliwe tematy ( no serio, zapytalibyście gwiazdę czy pamięta swój pierwszy „drug dealing”, nawet jeśli temat rozmowy by na to pozwalał? Skavlan zapytał…), jednak oglądając od lat talk show’s, w których nic nie jest tematem tabu, a niemal wszystko nadaje się do wyśmiania,  zdecydowanie powtórzyłabym za jednym z gości tego talk show, że naprawdę bije od niego „dobra energia” i bardzo przyjemnie się go słucha.

 

Jeśli czytaliście uważnie, Kochani, co przyznam mogło być wyzwaniem, na pewno znacie już mój gust w kwestii talk show i mam nadzieję poczuliście moją wielką, niegasnącą miłość do tego typu programów. Powiem Wam jednak w tajemnicy, że to wciąż nie wszystko, wszak nie wspomniałam tu o moim ukochanym „Last Week Tonight” ponieważ nie jest to typowy talk show do którego zaprasza się gwiazdy, ani o „The Late Late Show with James Corden”, który ostatnio dzielnie konkuruje z moimi dwoma ulubieńcami, zwłaszcza, że jego Carpool Karaoke to najlepszy pomysł jaki widziałam w talk show od baaaardzo dawna 😀 No, ale jemu łatwiej mnie oczarować, w końcu ostatecznie jest Brytyjczykiem…. 🙂 A Wy, oglądacie jakieś talk show czy uważacie, że ten gatunek dawno powinien odejść w zapomnienie? Jakie są  Wasze typy? Jeśli macie ochotę, pochwalcie się w komentarzu 🙂